Ms Baugje? Ms Baukjiew?

EINDELIJK!!! Al zo lang wilde ik eens opgehaald worden op het vliegveld door iemand met een bordje met mijn naam erop! Check, zomaar van mijn denkbeeldige bucket list afgestreept!
Na wat gegeten te hebben (al-tijd honger..) ben ik afgezet bij mijn gastgezin, mijn thuis voor de komende paar maanden. Wat een mooi en groot huis, zeg! Veel vogels (waaronder twee kaketoes), een mooi en groot zwembad en ik zit graag aan de grote tafel die buiten staat.
Mijn ibu (mama) voor de komende paar maanden heet Joyce en mijn broertje heet Michael. Michael zit in grade 8 van de Semarang Multinational School. De man van Ibu Joyce is nog in Japan. Het gezin was op vakantie naar Japan en kwam vlak voordat ik bij hen kwam weer thuis. Hij heeft alleen spontaan besloten nog even te blijven om te kijken hoe het is om op straat te leven, gewoon omdat het kan. Oja, hij heeft ook nog even spontaan meegedaan aan een marathon daar afgelopen week! Een erg fitte, tijdelijke homeless guy. Ik kijk er naar uit om hem te ontmoeten aankomend weekend!

De volgende ochtend was mijn eerste schooldag op de Semarang Multinational School. Wat een vrolijke school! Veel kleurtjes en veel werk van de leerlingen aan de muur. Ik voel me daar wel thuis!
De school heeft allemaal verschillende gebouwtjes en gangetjes, dus ik moet nog een beetje wennen met wat ook alweer waar is.
Ik reed met Michael mee naar school, zijn opa brengt hem altijd weg. Micheal stapte uit en zei dat zijn klaslokaal daar is, maar dat ik nog even moest blijven zitten. Er was me verteld dat het een kleine school was, dus ik snapte het niet zo goed.. Maar goed, ik bleef zitten en we reden verder. Ongeveer 15 meter verder stopten we weer en daar moest ik eruit. Tja, je zal dat hele stuk ook maar moeten lopen.
Ze begonnen de ochtend direct met een bijeenkomst waarbij grade 4 een presentatie heeft gegeven over chocolade (nomnomnom) en een toneelstukje heeft laten zien van Doornroosje.
Voordat ze mochten beginnen, werd met de hele school het volkslied van Indonesië gezongen. De principal vertelde me dat ze elke laatste vrijdag van de maand zo’n bijeenkomst hebben en dat bij elke bijeenkomst een andere klas iets laat zien.
Wanneer de kinderen te rumoerig werden, klapte een van de juffen een ritme en klapten vervolgens alle kinderen dit ritme samen na. Daarna was het muisstil, super dit!!
Vervolgens nodigde de PE-teacher me uit om te komen kijken bij zijn les. Hij is even oud als ik en is nog wat onzeker over het communiceren in het Engels. Toch was ik direct welkom om zijn les bij te wonen.
Alle leerlingen hebben een eigen drinkflesje met water mee naar PE die ze mogen pakken tijdens een waterbreak. Tja, dat hebben we in Nederland niet zo hard nodig..
Wat ook opvalt is dat elke leerling een pet draagt tijdens PE en tijdens de pauzes. Dit is verplicht op de Semarang Multinational School.
Thuis tijdens het inpakken dacht ik nog: “zal ik mijn pet ook meenemen..? Nèèèh..”. Ja. Dom.
Na PE vroeg een meisje, lets call her Little Miss V., heel lief of ik bij hen zou blijven de rest van de dag. Ik ben niet de hele dag bij hen gebleven, maar heb nog wel even gekeken bij een dansles en ben met hen mee teruggegaan naar het lokaal voor een les Bahasa Indonesia. Ja.. Daar snapte er niets van! Ik was ontzettend trots dat ik de woordjes voor aap, morgen, avond en goed had herkend!
Tijdens het verhaal dat in Bahasa Indonesia werd voorgelezen zaten de kinderen en ik op de grond, op een soort mat van schuim. Little Miss V: “why are you wearing shoes?” Ja, goede vraag.
De docenten op de Semarang Multinational School zijn allemaal heel vriendelijk en geïnteresseerd en ze bieden me verschillende (zelfgemaakte) snacks aan om te proeven. Mijn naam is moeilijk voor hen, maar hun namen zijn natuurlijk ook moeilijk voor mij. En ik mag er in één keer heel veel gaan leren! Oefenen, oefenen..

Zoals ik al zei is de naam Baukje lastig uit te spreken voor buitenlanders. Ik heb ook niet voor niets gekozen voor Bauxx als naam voor mijn blog en Instagram account.
Tijdens mijn eerste gesprek met de principal vertelde ze me dat ze een aantal weken geleden al hadden besloten dat ze me gewoon Ms B. gaan noemen, als ik dat goed vind. De meeste docenten proberen het wel om mijn naam goed uit te spreken, maar als ik aan mijn bureautje zit en naar m’n laptopje aan het staren ben en ik hoor een twijfelende “Ms..?”, dan weet ik direct dat ze mij bedoelen.
Ms. Ja, dat is even wennen als je ‘juf’ gewend bent. Nu hoor je niet de hele dag kinderen ‘juf, juf, juf!’ roepen, maar ‘ms, ms, ms!’

Little Miss V. heeft verspreid over mijn eerste schooldag minstens 20 keer hoi gezegd of naar me gezwaaid. De eerste paar keer moest ze weer even opnieuw vragen wat mijn naam ook alweer is, maar na een aantal keer hoorde ik de hele tijd vanuit alle hoeken ‘Hi Ms Baukje!’ en ook met een uitspraak waarop ik niet anders kon reageren dan met een dik compliment!
Maandagochtend, mijn tweede schooldag, hoorde ik vlak achter me ineens iemand heel zelfverzekerd zeggen: “Good morning Ms …. (ineens niet zo zelfverzekerd meer).. Uhm...“ “Selamat pagi, Little Miss V.!”